Miejsca upraw

Jedynie doskonała pogoda nie jest wystarczająca, potrzeba jeszcze gleby, a ponadto żadne dwie lokalizacje nie są nigdy dokładnie takie same. Tak więc, nawet na Kubie, tytoń do liści zawijacza, pokrywy i wkładki z hodowanych w kraju gatunków nazywanych puros, jest jedynie uprawiany w kilku miejscach, z których najsłynniejsza jest dolina Vuelta Abajo w zachodniej części kraju. Najlepszy na świecie zawijacz, z cienistych hodowli liści w Connecticut, rośnie jedynie na stu akrach w tym stanie. Zawijacz z Connecticut hodowany w Ekwadorze może być doskonały, ale i tak będzie inny. Bez znaczenia jest jak doskonałe będą cygara produkowane w Republice Dominikany, Hondurasie, Nikaragui, Meksyku czy na Kubie – nie będą one nigdy takie same. Wszystkie posiadają specyficzne cechy, które pochodzą z gleby, gdzie były uprawiane – podziemnych składników, których nie da się zastąpić. Produkcją ręcznie wyrabianych cygar zajmują się głównie Kuba, Dominikana, Ekwador, Honduras, Jamajka, Nikaragua, Brazylia, Meksyk, Filipiny i USA. Niejednokrotnie już na podstawie wstępnej obserwacji można dokonać przybliżonej oceny kraju pochodzenia danego cygara. Dla znawców przedmiotu możliwe jest rozróżnienie cech charakterystycznych umożliwiających rozpoznanie konkretnych stylów, powiązanych z danym krajem. Zadanie to jednak utrudnia niejednokrotnie sprowadzanie przez producentów mieszanek tytoniów z różnych krajów a nie opieranie się wyłącznie o uprawy lokalne.